laatste verslag vanuit India 2008
Door: Stella
Blijf op de hoogte en volg Stella
09 Juni 2008 | India, Rishīkesh
juni 2008, India
Een motor huren? No way, deelname aan het verkeer hier staat gelijk aan suicide (op zich algemeen geaccepteerd in India). Heb ik daar al iets over gezegd? Op 2 rijstroken rijden er 6 of 7 “naast” elkaar, allemaal keihard en niemand kijkt opzij of achterom. Zijspiegels zijn er niet, die in een auto zit verticaal sterk naar de chauffeur gericht: kan ‘ie vaak z’n haren recht strijken. Indiers zijn erg ijdel. Alleen wat voor je is telt. Maar dan uiteraard conform de strikte pikorde: voetgangers staan onderaan de ladder, uit de weg rennend voor alles. Fietsers maken ruimte voor fietsrickshaws, die op hun beurt voor autorickshaws die weer stoppen voor aotoos die weer stoppen voor (prachtige TaTa-) vrachtwagens. De bussen stoppen maar voor 1 ding en alleen dat: geen klanten want die springen op en van de rijdende bus. ‘t Enige wat een bus doet stoppen, is the King of the Road, the lord of the jungle..the holy cow! Lodderend en kauwend sjokken ze cloppieclap overal dwars tegenin. Als je de bomen heftig ziet schudden, is het tijd dat je al je etenswaar snel wegstopt: over de daken komen ze aanrennen, hele troepen apen. Vanmorgen waren er ineens HELE grote die we een paar dagen daarvoor alleen in het NP, national park Rajaji hebben gespot. En dat is oppassen met die joekels (zwarte gezichten, witte kraag, enorm lang staart) als je net je sandwich Yakcheese zit te eten. Gelukkig is er genoeg personeel om met stokken de apen te verjagen. Overal is genoeg personeel! In een winkeltje van nog geen 1 ½ vierkante meter is er een jongen die je naar binnen praat, een ander die je de waren toont, de volgende die de prijs weet, de boss die zich bemoeit met het afdingen, iemand bij wie je afrekent en dan nog iemand die het allemaal in mooie stukjes hindi-krantenpapier verpakt. Als dat alles is… De enige rust heb ik ervaren tijdens ons tripje NP: een auto met chauffeur, vervolgens een jeep met chauffeur en wij met z’n 2-en staand achterin om een paar uren door een schitterend ruig landschap te rijden (thanks tot de 4wheeldrive): apen, sambar, enge lizards van 2 meter, verse sporen van luipaard en tijger en dan ineens op 3, 4 meter afstand een joekel van een aziatische olifant met jong. Gevaarlijk, maar de ranger is ervaren en de jeep snel. Op de terugweg steekt een hagedil over (1 1,5 meter hagedis of krokodil?), Fieke wil uitstappen voor een foto maar in paniek zegt de chauffeur in paniek “danger, poison, deadly”! Jullie moeten ons maar geloven.
De laatste 3 dagen in Rishikesh vullen we met een massage-package: voor geen geld total body “rejuvenation” (ja, ja, kom maar op met die complimenten), een uur lang gedruppel op je voorhoofd met warme kruidenolie en gestamp met kruidenbuiltjes. Met vet lekkende margarine-hoofden denken we terug aan de lieve kleine knedende handjes EN voetjes van de masseuse. Alles Ayurvedic, het zal wel goed zijn.
‘t Relaxe gevoel probeer ik vast te houden, maar soms is het lastig: de verminkte gezichten van de bedelende vrouwen, je kan raden wat ermee gebeurd is (bruidschat te laag, hup een pan met kokend water erover en ingeval niet dood dan weggestuurd), de masseuse van Fieke heeft haar man 4 jr geleden aan kanker verloren. Met 2 jonge kinderen is ze uit Kerala, Zuid India verjaagd, want als je man sterft dan heb je niet goed voor hem gezorgd “anders was hij wel bij je gebleven”.
Overal hebben ze quota voor: zo moeten ziekenhuizen 10% poor people helpen. Maar vol is vol: 28 mei is een jongetje van 12 in Delhi aangereden en direct naar de intensive care gebracht. De familie moest 20.000 Rs betalen. Maar toen dat na enkele aan behandelingen besteed was, moest eerst de volgende 10.000 Rs (nog geen 200 euro) betaald worden. Dat hadden ze niet meer. Vervolgens is het jong van de beademing afgehaald en met de familie meegegeven naar huis. Een bedelaar die aangereden is, wordt vol irritatie door andere weggebruikers in de goot gesmeten….OK, India, you love it, you hate it. Van alles wat je hier ziet is er een opposite, tegengestelde: (heel) rijk & (verschrikkelijk) arm, spiritueel (Rishikesh!) en materialistisch (afdingen, belazeren, toeristen 100 x zoveel vragen), cruel & kind, angry but peaceful, ugly & beautiful, smart en (very, very) stupid! In 1 ding heeft de Indier die ik gisteren sprak wel gelijk: indiers zijn gelukkig. Omdat ze altijd zien dat anderen het (veeeel) slechter hebben. Wij in het westen zijn not so happy omdat we ons altijd meten met mensen die meer hebben…
OK, ‘t is tijd voor een Ayurvedic-thee.
Een motor huren? No way, deelname aan het verkeer hier staat gelijk aan suicide (op zich algemeen geaccepteerd in India). Heb ik daar al iets over gezegd? Op 2 rijstroken rijden er 6 of 7 “naast” elkaar, allemaal keihard en niemand kijkt opzij of achterom. Zijspiegels zijn er niet, die in een auto zit verticaal sterk naar de chauffeur gericht: kan ‘ie vaak z’n haren recht strijken. Indiers zijn erg ijdel. Alleen wat voor je is telt. Maar dan uiteraard conform de strikte pikorde: voetgangers staan onderaan de ladder, uit de weg rennend voor alles. Fietsers maken ruimte voor fietsrickshaws, die op hun beurt voor autorickshaws die weer stoppen voor aotoos die weer stoppen voor (prachtige TaTa-) vrachtwagens. De bussen stoppen maar voor 1 ding en alleen dat: geen klanten want die springen op en van de rijdende bus. ‘t Enige wat een bus doet stoppen, is the King of the Road, the lord of the jungle..the holy cow! Lodderend en kauwend sjokken ze cloppieclap overal dwars tegenin. Als je de bomen heftig ziet schudden, is het tijd dat je al je etenswaar snel wegstopt: over de daken komen ze aanrennen, hele troepen apen. Vanmorgen waren er ineens HELE grote die we een paar dagen daarvoor alleen in het NP, national park Rajaji hebben gespot. En dat is oppassen met die joekels (zwarte gezichten, witte kraag, enorm lang staart) als je net je sandwich Yakcheese zit te eten. Gelukkig is er genoeg personeel om met stokken de apen te verjagen. Overal is genoeg personeel! In een winkeltje van nog geen 1 ½ vierkante meter is er een jongen die je naar binnen praat, een ander die je de waren toont, de volgende die de prijs weet, de boss die zich bemoeit met het afdingen, iemand bij wie je afrekent en dan nog iemand die het allemaal in mooie stukjes hindi-krantenpapier verpakt. Als dat alles is… De enige rust heb ik ervaren tijdens ons tripje NP: een auto met chauffeur, vervolgens een jeep met chauffeur en wij met z’n 2-en staand achterin om een paar uren door een schitterend ruig landschap te rijden (thanks tot de 4wheeldrive): apen, sambar, enge lizards van 2 meter, verse sporen van luipaard en tijger en dan ineens op 3, 4 meter afstand een joekel van een aziatische olifant met jong. Gevaarlijk, maar de ranger is ervaren en de jeep snel. Op de terugweg steekt een hagedil over (1 1,5 meter hagedis of krokodil?), Fieke wil uitstappen voor een foto maar in paniek zegt de chauffeur in paniek “danger, poison, deadly”! Jullie moeten ons maar geloven.
De laatste 3 dagen in Rishikesh vullen we met een massage-package: voor geen geld total body “rejuvenation” (ja, ja, kom maar op met die complimenten), een uur lang gedruppel op je voorhoofd met warme kruidenolie en gestamp met kruidenbuiltjes. Met vet lekkende margarine-hoofden denken we terug aan de lieve kleine knedende handjes EN voetjes van de masseuse. Alles Ayurvedic, het zal wel goed zijn.
‘t Relaxe gevoel probeer ik vast te houden, maar soms is het lastig: de verminkte gezichten van de bedelende vrouwen, je kan raden wat ermee gebeurd is (bruidschat te laag, hup een pan met kokend water erover en ingeval niet dood dan weggestuurd), de masseuse van Fieke heeft haar man 4 jr geleden aan kanker verloren. Met 2 jonge kinderen is ze uit Kerala, Zuid India verjaagd, want als je man sterft dan heb je niet goed voor hem gezorgd “anders was hij wel bij je gebleven”.
Overal hebben ze quota voor: zo moeten ziekenhuizen 10% poor people helpen. Maar vol is vol: 28 mei is een jongetje van 12 in Delhi aangereden en direct naar de intensive care gebracht. De familie moest 20.000 Rs betalen. Maar toen dat na enkele aan behandelingen besteed was, moest eerst de volgende 10.000 Rs (nog geen 200 euro) betaald worden. Dat hadden ze niet meer. Vervolgens is het jong van de beademing afgehaald en met de familie meegegeven naar huis. Een bedelaar die aangereden is, wordt vol irritatie door andere weggebruikers in de goot gesmeten….OK, India, you love it, you hate it. Van alles wat je hier ziet is er een opposite, tegengestelde: (heel) rijk & (verschrikkelijk) arm, spiritueel (Rishikesh!) en materialistisch (afdingen, belazeren, toeristen 100 x zoveel vragen), cruel & kind, angry but peaceful, ugly & beautiful, smart en (very, very) stupid! In 1 ding heeft de Indier die ik gisteren sprak wel gelijk: indiers zijn gelukkig. Omdat ze altijd zien dat anderen het (veeeel) slechter hebben. Wij in het westen zijn not so happy omdat we ons altijd meten met mensen die meer hebben…
OK, ‘t is tijd voor een Ayurvedic-thee.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
